Labe-aldi errea

Usarraga-zar

Euskera;

Aberri-arnas,

erkide lagun,

oianeko baso mutil,

aberri maiorazko

jatorra.

    Odol bereko giza multzoen,

leen aozabaltze mutuan...

ulerbide izateko

autatu induten mintzagai

bakarra.

    Noiztik ote...?

zenbat milla urte...?

—gizonak etzekik! —

betidanik alaiz mendi-arte ontako

errege?

Ez? Agian bai...?

nola nai ere, ez gaituk berdin,

arrazaz, erriz eta odolez, bañan...

Euskera!

ik bereizten gaituk geien,

bear bada aldiaren asieratik?

    Nik uste baietz.

Somatzen aut,

aldia bera bezain zaar,

erria bezain erri,

izadia bezain eder,

igatik duk arraza bat,

euskalduna,

ik damaikiok izen erri bati,

Euskalerri.

    Erkideen biotz muñean

landatua,

lur zailleko landare,

ekaitz, izotz, legorte,

gaindituaz beti ere,

belaunik belaun beinda berriz

errotua.

    Ire erromes-bide aski neke gaitza,

zenbat, gozo mikatz, gazi geza...

alaz, eldu aiz gure aldi-ari

ontara:

zer lotsa!

geurekeri utsez

ao-xuri, gizatxar antzo,

amarretik zortzi mutu,

beste biak,

txakurrak saieskia bezela abilte,

tira ta tira,

urratuaz ire ta Ama-lurraren

zil lotura.

    Ekaitzpeko arkaitz bilutxia dirudik,

Ama galduriko aur negartia,

    Ez autenak ez autelako,

autegunok zabarkeriz,

bozo-ilko mugarri ondoan ago

nolakoa! galdezka gu...

ta i... azken ezkillak

noiz entzungo.

    Urren belaunak, miazkatuz,

gozatuko aldik, labe-aldiko erreko

orain semeok egiñiko

zauria.

    Ale dedin ots...

ala dedin, nai diat idatzi,

aurrei esan, biotzean itxatxi,

i ez aizela sokatirako ari,

ezta ere,

kutxan gordetzeko pitxi,

mintzaira dala iretzat

ore-opil

itxegiñaz bakarrik dukala bizi.

    Ni ziur nagok,

lortuko ditek

itzegin, edertu, ta jasoko aute,

iraun dezakan,

kantauri itsasoa

Aberri mendiak

erri zaar au,

ire betiko lagunak

dirauten

arte.