Ezkillaren deia

Usarraga-zar

Ermitatxoko kanpaia

entzun det zure din-daia.

Gizonen billa zeartu dezu

egurats aize ibaia,

meza santura deitutzen omen...

neure mezetara naia.

Mendi-bide aldatzean

baserri baten ertzean.

Amonatxo bat mar-mar goxoan

bere bakar otoitzean,

billobak lagun zituelarik,

bana esku bakoitzean.

Amonatxo au galtzadan

beste bat ango estradan,

lizar arteko bide-askatik

aiton bat nun agertzen dan,

danak goruntza, fede batzarra

ospatzen bai da ermitan.

Elduz Eleiz atarira

samiñez negon begira.

Aiton amon da aurtxoak zeuden

gazteak nun ote dira?

kristau larreko osiñan iges

ez al doaz otadira?

Orma zar auen babesa,

torreko ezkillen otxa,

madarikatuz zergaitik zabiltz,

jaurtiz biraozko pitxa?

bizi poz gabe nora zijoaz

gizaki soil barru utxa.

Ordez ermita barruan

gaurra lotuaz geroan,

ongi naiaren aterpe ontan

ni baitan pentsatzen nuan,

gizona gizonago ote dan

fedearen esparruan.

Altaretikan apaiza

batzarre onen ardatza,

ain zan aberats auzotar auen

sinismeneko baratza,

osagarritzat eskeini nien

nere bertsozko otoitza.

Egunon eleiztar anai,

berdin etorri ezdanai,

erri maite au biur dezagun

pake ta zorionan kai,

gorroto sasiz estalitako

erririk ez genduke nai.

Aita, zein egun aundia

entzun gure eskaria,

erri zar oni goza eiozu

miñez dadukan zauria,

negarra eta samiñan ordez

eman poza ta irria.