Elorri-lorak

Usarraga-zar

Arrua mintegiko landare

Oiartzun mendiko pago,

bertsolarien enbor zuzena

kondairaren adar sendo.

Torre ezkillak iratzar naute

zure illetak jo ta jo,

une berean ni baitan nion

—entzungo banitz naigo—,

Aitaren naia bete nai zendun

ederki betea dago.

Euskadirentzat zorionean

zure munduko sorrera,

ainbeste gizon aundi bezela

mendi baserri zarrera.

Ango oiturak, ango izkuntza

artu ta beti aurrera,

artzai ta morroi, ikazkintzatik

nekazari izatera,

pausorik pauso erria landuz

jaio, bizi ta ill zera.

Urte zailletan zu izan ziñan

Euskalerriko txoria,

aberri sena jaulki ta jaulki

euskaldun bertsolaria.

Mintzaira gozoz igurtzi dezu

Ama euskeran zeuria,

naizta ez izan erabat aske

ezagutzeko zoria,

zuk ainbat, gutxik edertu dute

Euskadiren istoria.

Uri aundiak, erri errixka

eta auzo urrunduak,

artzaien borda, sagardotegi

ta antzoki apainduak.

Bizitzan zear, zure bertsoen

testigu fin izanduak

ipar ta ego, guztiok gaude

zugatik maite minduak,

gizonarentzat esker oberik

ote dezake munduak.

Bertsolaritza doaiaz gaindi

gizatasun aundikua,

neurri berakin neurritzen zindun

zeu eta zeure urkua.

Biotza zabal, fedean sendo

gorrotorik gabekua,

ainbat alditan aipatu eta

goretsi zendun Jainkua,

atseden gelan eman deizula

betiko eser-lekua.

Sentimenezko itz bakar auek

zuri esateko agur,

Oh! Uztapide zure oroitzaz

ez gera aztuko samur.

Goierrin lagun asko dituzu

aiek esan didate gaur,

zure obira urreratuta

opaltzeko buru-makur,

Aizkor ondoko elorri lorak

eta eskutatxo bat lur.