Aldiaren nekea

Luis Arostegi

Emen egon nintzan urte asko dala,

biotza gaztea zan

eta etorkizun zabalak

negute ta illunaldi estuan be

argiz ta arnasaz

barriztatzen nindun.

Orduko zugatzok

orain be errubakoak zaree,

baiña ia mutu eta itxaropen bage.

Orduan oindiño zuen berdeak

zerbait baiñoan neurriz,

zuen adarrak, orri barik be,

aldi alaiak agintzen.

Izen asko falta dira orain,

eta arpegi asko ezezagun

dira onezkero

ezezagun dira biurtu,

iturri bako errekak lez.

Biotz ariñegi astundunak, alan be,

ez dau iturria ukatzen.

Baiña zuok, falta zareen izenok,

zuok ez zaree aldatu,

ni zuok gabe bakarrik nagon arren.

Izen onbera laztanok,

esker on utsa merezi dozue,

eta biotz nekatua, zuentzat

antxiñako gaztetasunez barri,

zintzo jatzue.