Larrara bidean

E. Erkiaga

Amazazpi bider eldu naiz onera,

Larrak ohi duen Olerti-jaiera.

Udazken ostoak orbel bihurtzean

arima minberak abaro eskean.

        Muiñoak inguru, bertakoan zelai,

ba du bazter onek gozoa den emai;

ezo antzeko du azaleko giro,

larrazkenak urrez jantzia leunkiro.

        Larrazken arnasaz artisten biltzarrak:

ogei olerkarik kantika suarrak.

Zaharren ondoren gazteak ernamin,

betoz bertso sakon eta kanta arin.

        Zeren billa dabiltz, zeren billa datoz,

ainbat olerkari amets-neurtitz mordoz?

Zer du zuzpergarri euskaldun bertsuak?

Agian, Olerti Musaren muxuak.

        Egunero dator argisenti berri,

askok, ohean lo, ez iñoiz igerri;

ez illunabarrak noiz duen ederrik,

ez eta zeruan ote den izarrik.

        Gizarte errukarri, pozez ain baraurik!

Asmoak lurrean josita, zerurik

denik ere askok jakin ez daki ta,

sor, entzumena ta begiak itxita.

        Amazazpi bider eldu naiz onera,

aldi latzez ere genduen aukera:

euskaldun billerak, oi, zein diren eder!

Gizonaren itzen doiñuak alaber.

        Poesi-premiñaz ari da mundua,

oro zuzentzeko ez aski burua.

Ez du politika soillak osatuko

gizarte samiña. Gizona lekuko.

        Gizarte errukarri, gorrotoak joa,

deabruak dizu jarririk jokoa.

Jokoa jarri ta nork irabaziko?

Arrisku larria, il ala biziko.

        Ondasunengana gizonak gaur griña,

nunai dakus mauka ta arrapakiña.

Abereak ere doiñuz emarazten;

gu, irain mintzoka, elkar gerraratzen.

        Ainbeste inbentu, ainbeste makiña!

Gorreriak dakar ulertu-eziña.

Gizarte errukarri, gorrotoak joa,

deabruak dizu jarririk jokoa.

        Lantua jotze au, zertako, ordea?

Atera dezagun barne-indar gordea,

aizatu dezagun giza-maitasuna,

goi-olerti garrak agertzen diguna.

        Aizpean bolbolka, orra, iturburua,

atsarre ur eskas, gero mukurua;

urian, ormetan, bertsoek oihua:

bezate poetek erabil, mundua.

1977