Barru-eresia

Aurre-Apraiz

Ixillaren barrendik

datorkidazan otsak

urrun-gardenetarantz naroe

pentsamentuen bultzadaz.

        Ase eziñezko egarria dabilt,

gau ta egun, gogoan;

ez daurkit, baiña, asegarririk

ez nire itaunen erantzunik.

        Itaunka nabil gau zabaleko izarreri,

bide-ertzetako landareri,

ezagutzen ez dodan neure buruari,

ez dot, baiña, aurkitzen erantzun garbirik.

        Ots arrotzeri dautsadela nabil,

eta eresi ixil eta beti barria dantzut,

ezkutuko indarren eragiñez.

        Zer daukat, baiña, neure barruan,

eresi gozatsu au nabaitzeko?

Goiz ta arrats dabilkit oska,

batzuetan ur-ur eta beste batzuetan urrun,

baiña beti zoli ta bigun.

Eta eresi orren egadaz gorputzaren astuna aldendurik

edermenaren zelai urdiñetara yat zentsuna,

eta gogoaren nabaipeneri oratu nai ta ezin,

olerki apurreri batzukaz geratzen yataz eskuak,

neure esku urratuak,

bizitzaren euskarri yatazan esku latzak.

Baiña ezelan be ezin idatzi,

gogoaren zelai amaibageetan nabaitzen dodazanak

ezin adierazi.

        Aro bakoitzean dantzudazan

ixillaren didarrak idatzi gura neukez, ba,

arroeri burua makurtzeko,

okertuak aldatzeko,

gogo-motelak bizkortzeko,

gaiztoak bide oneratzeko ta,

gizarte lorrin au obaratzeko.

        Eresi ezaungeak oska yabiltaz, ba,

gizonen txatxartasuna azaltzen

eta, Egillearen aunditasuna adirazten.