Aberri aske baten

Aurre-Apraiz

Aberri aske baten seme izan gura neuke

                ta gizaseme askeen artean bizi;

                itxi, betirako, arrisku ta ardurak,

                gizarte baketsuan anasa artu

                ta bakearen ederraz bularra nasaitu.

                        Etsaiaren eden baltzaz ez dot nai

                zauririk barriztu.

                Zapartari yabilt gogoa,

                zuzentasunik ezaren aurka,

                eta,

                oztopo ta eragozpen

                aurrera egin bearra daukat

                (naiz-ta azurrak ausi)

                maite ditudan geure

                izkuntza ta yakintza-arloan,

                ez gaitezan betiko ondatu.

        Euskal-izatearen bultzadan

berein buruauste ta ardura

ditu gure Erriak...

Ez naiteke atzeratu, ba,

egin-bearren zidorretan.

                                Arnasa barriaren bultzadaz,

                        urrats galgarrietan,

                        aspertzeke dagiket deadar,

                        erritarren lo-zorroaren etsai:

                        gizonen barru-indarrak

                        biur nai ditut egirantz.

        Ez yakin eta ardura bageen

alperkeria nai dot eten,

gizarte nekatuari begira jarri daitezen.

                                Arkaitzaren sendotasunez,

                        aurrera dagiket, ba, zurtasunez,

                        bearrizanez diran gogoak

                jasoteko esku sendoakaz.

        Zertako da, ba, gizonaren

kemen eta adorea,

urkoagaz batera, erriaren alde,

indar ezpadagi?

                                Bakez eta nasai

                        gura neuke bizi,

                        Aberri aske baten;

                        baiña ez, gero,

                        kateak astunegi diralata

                        bide-ertzean geratu

                        adore barik

                        ardura barik, nekatuta alperkeriz:

                        Ez olakorik!