Mungia (1)

Faulin

Maitasunezko kateia daukat

nire gorputz ta gogoan.

Mungia, zurekin bat egin naz

nire izate osoan.

Eguzki printzetan etorri nintzan.

Lurra ta zelaiak eder.

Udaren erdian biotza urre,

Mungiak ba eukan esker.

Mendien ala zelaien mamiña

zein ete zan ederrago,

galdezka neukan jakin-min dana

txoriak baiño zurrago.

Baratz eta soloak aberats.

Zer euken lurraren mamiñak...!

Gurdika arto ...metaka gari.

Aztu dira laneen miñak.

Gure azoka aitatu nai dot,

astoz eta oiñez datoz,

lur maitasun igaliak dira

gosea ilteko ados.

Baratza osasuntsua eder

giza begiak ostuten,

sagar gorriak odoldu

dira bizi barria sortuten.

Lurra, tresnak, azia, giroa,

negu ta udabarrian,

erne-miñetan orbiztu ziran

garitz, artoak, sasoian.

Gari soloak urrez egozan

aize bigunez zibuka,

itari eskuak, gogoz, dabiltz

ta pospoliña kantuka.

Udea gorantz, aleak gozo,

ortu-lana dabil zorrotz,

piper gorriak orri artean

maitasunetan dau biotz.

Nekazarien solo zabalak

amaren sabela legez,

frutua emonda poztu dira

lan aundien atsedenez.

Lurraren lana egin gabe zer...!

Lurra askoz ederrago,

golda, atxurrez, gogoz, urratuta

Mungi zoragarriago.

Lur-langintzaren edertasuna

atxur ta frutuan dago,

zelai orlei ta solo garbiak

ta arnasa gardenago.

Mungia, zure zabaltasuna,

maite dot lur barruraiño,

Mungiaren neke, izerdiak

eldu dira loraraiño.