Goizalde larria

Balendin Aurre-Apraiz

Illuna zan nagosi.

Illun baltz eta itzela...!

Eriopetuen gogo naibagetuetan

erantzukizun barik itaunak

ittoten ziran.

Idatzita dago,

baitegiko orma ezkoetan,

opageientzat epai zorrotza

eta gertu dagoz suizkilluak,

epaitueri begira,

gau baltz eta urratuan.

Begiak zabalik eta ixilik dago

gau illuna

eta eraillen oiñotsak datoz,

ixiltasuna zapalduez,

burdiña-artera.

Bat, bi, iru, lau...

«Gertu zaiteze ta ala, geugaz,

aize garbia artzera...»

irainka dirautse,

lotsa bagako irri ta zarataz.

Abertzaleak dira;

gorrotoaren indarrak baituak:

Eztabe iñor zauritu,

maitasuna dabe izkillu

baiña arerioak biotzean arrak ditu:

oña ikusteko itsu,

besteen xedeak ezin onartu.

Goizaldeak ez dauko errukirik.

Espetxeko ateak zabaldu dira,

—burdiñazko ate astunak—

Lo datza oraindik erria.

Amasa-ots luzeak entzuten dira...

Tarrantaren otsa...

Ixiltasuna...

Illerriko ormatzar itzelak,

gurutzeen gerizetak...

Ustu dabe izkilluak euren gorrotoa.

Illotzak, zuzentzasun-eske,

zerura begira;

odol beroa maitasunari deika...

Ixiltasun nabarmenean

amildu zan goizaldea,

odola dariola, negarrez.

...Erailleen bularretan

burruka negargarria...