Naturaren iraulia

Abel Enbeita

Ez dakit zeinen eskutik,

batzuk diote zerutik

ez baitut ulertzen tutik,

mundu haundi hau sortu omen zen

ezer ez zegon lekutik

milaka urte ordutik

nahiz izan tarte arruntik

oraindik da erdi zutik.

Mendi edo itsasoa

basamortu ta basoa

dena ederki jasoa

izakietan elkarganako

maitasunaren gozoa,

bildotsak maite otsoa,

zein bizitza erosoa...

Hura bai paradisoa!

Mundu eder ta gastea,

osotasunez askea,

irauli zaigu tristea

bi abere fin azaldu ziran:

Adan eta emaztea,

horra sortu zen nahastea,

gorroto eta pestea

gaurdainoko desastrea.

Nahiz gure «Natura» amak

bideak zuzen emanak,

laister heldu ziran lanak;

odol egarriz sortu zituzten b

ihotzik gabeko armak,

hauen truke gora famak,

herrian gerraren dramak

«Naturaren» kontra danak

Berez garbia zen soina,

nun jartzen diguten oina

bihurtzen dute pozoina,

Lemoizkoa geldiarazi

eta isildu zen baina,

oraindik bada zizaina,

nornahi astintzeko haina:

hara hor martxan Garoina.

Bankeru edo militar,

paparretan zenbat izar,

armetan fama ta indar;

hauen gustoak herriarentzat

desgrazirik aski dakar.

Hara hor nun entzun behar,

laister nahi digutela har,

«Aireportutzat» Aralar.

Paradisoko baratza

gaur zikina ta kiratsa,

hau konpondu ezin latza...!

Lehen zelai eder, orain fabrikak

nunnahi dizkigute altsa,

zeru zapaian ke baltza,

diruduna aberatsa,

uler ezineko saltsa.

Munduaren ondamena

guganaino heldu dena,

ez al du ematen pena

Mendi gainean zuhaitzen ordez

burnia edo antena,

indarrez lortu dutena,

armoniaren etena...

Noiz behar dugu kondena...?