Olerki jaian

Solozabal'tar Paulin

Euskal zelaia ikusten nago

larrosaz inguraturik,

euskal parnaso, aurrean,

daukat ertilariez josirik;

zuen abotsa arnas betia

ederrez dago jantzirik,

urterik urte its barriekin

euzko gogoa bizturik.

Emen dagoen ekin-taldeak

argia dau gidaria,

euzko bizitza ta elertia

beren gogo janaria;

gizon prestuak, olan, dabiltzaz

ernai jorratuz bidia

buruzagi lez doakiela

Onaindia jaun trebia.

Itxaso zabal, luze urdiña,

ametsgarria egoan,

kanta kantari mendi egalak

beren eder inguruan;

itxas ontziak boga ta boga,

gogotsu euren asmoan,

aita Santiren kaiku orleia

lenen doa egazean.

Tontor gaiñean nengoelarik

ametsez bete betia,

ezin lo egin begi begira

aurrez neukan izartia;

eder-zale ta olerkariak

xurgatzen doaz eztia,

euren artean Onaindia da

goizeko izar argia.

Egun sentian eder egoan

izadiaren egoitza,

mendi egalez zugatz

tantaiak inguraturik bizitza;

baratz orlegi eder jorian

urretxindor abes-batza,

aritz artean Onaindia zan

Gernikar euskal Aritza.