Zorion-poza dagerren olerki bat

Muniategi-tar Sabin

Inguru illun baltzean

zorion-poza dagerren

olerki bat idaztea,

ezta erreza, nabarmen,

errian ta, gizartean,

ain agirikoa danean e

tsipen ta, naigabea.

Baiña. Zer egin? Zer egin,

eguzki argiz jantzi dan

egun zoragarri, urdin,

egun alai, eder bataz,

ni jabetzen naizenean

izadiarekiko pozaz?.

Dana dala, abestira,

argira, bizira nadin,

maite-bidezko senaren

itxaropen iturrira;

eguzkipean gora min

doyan egun eder onen

laztandurak jazotzera.

Baldin ba-yako atsegin

itzi, irakurleak berak,

bere gogo ta, zentzunaz,

biotzaz erabagi dedin,

poztuta alako «zerak»

damotson argitasunaz

edota, neketan, samin...

Ai! Nire alaitasuna

masaillako bat ete da

oñazearen gorputzean

ala, denpora barrien

itxaropena daroan

aizekirriño gardena

maitezko agur gozoan?

Izan bedi argi izpi,

ur tanta garden ta ona

bizitzaren lagungarri

bere alegin apurrez,

gogoz, aurrera doana,

asmo sendo, eginkorrez,

biotza zabalduz, kantari.