—Lan literario laburrak—

Neguko asmatua
Joko hauskor baten muga ilunak

Ion Casenave

—Carole!

        —Ba

        —Egia uzu!

        —Ze!!!

        —Egia uzula...

        —Zer diniozu?

        —Gaizki maite ukan zaitudala orain artio...

        —No me jodas!!!

        Bi sorbaldak, trast bira, bizkarra makurtua, hankak sabelean bildurik, ileen karakoila beheiti, kurutzatua zara, ttipitua, hertsia, arrunt hetsia, mutua, eta arnasa hortizki hartzen duzu, botatzen edo sakatzen arrabots umiarekilan; gorputz-koropil guzia emeki emeki dildiraka ari, barneko gorabeherarekin batera, zu, osoki xehakatua, barruko sekretoa ezpainetatik hurbiltzen, ta lerratzen, ahotik erortzen, kristal arrabots xorrotx batez lehertzen mihisen hunkitzeko punttan; barneko sekretoa apurturik, mila zatitxo ziztakorretan txirtxikaturik.

        —Carole, ze uzu?

        —Ezebez unezak!!!

        Trena abiatzean, eskuarekin Peihotik bidali nion rnusua. Konpartimentoan sartu nintzenean, Carolek andenean eman zidan musuaren hatza ba neukan oraino ezpainetan, mihi gainean, aurpegi guzian, zainetan kurri, emaztekiaren arnasa gorputz guzian senditzen nuen, bizirik, kilikalari; lokartze goxo batek pidai luzearen perspektiba txarra izkutatzen zidan; sei ordu ta piko trenean, Parisera heltzeko; Baionan utzi nuen bizi geldia hausten zidan mugimendu regularrak aintzina igortzen zidan, kasik konturatu gabe. Nere tokian eseritzean, lehenbiziko aldikotz, begi pare baten fereka hotza senditu nuen; emakumeari irripar bat bota nion, eta harek bat erregalatu. Desio, desio hutsa iratzartu zitzait bat batean, bainan ez nuen ezer egin eta lanean aritzeko ekarri nituen dosierretan ezarri nuen atenzionea; rubioak ere, A. Rimbaud-ren poesietan (Edizio merke batean zituen) pausatu zituen begiak. Emeki emeki heldu zen sentimendu hori, bainan egin ahal untsa haizeatzen nuen jiten zenetik xoko ahantzira.

        Dolu nintzen —zergatik damutzea?—; zerbait galdu nuela senditu nuen nahasiki eta sensazio horrek gaizki uzten ninduen; ahoan gusto txar bat ere; ez nekien zuzen zer zen hori eta trankil izaiteko, bezperan Carolen mihisetan jastatu nuen plazerraren bizkarrean ezarri nuen desio-agertze hori; begiak nere baitan berriro sartu zirenean, beharriraino gorritu nintzen, izkututzeko ezer egiteko kapaz izan gabe.

        Konpartimentoan argia itzali zuten. Bisean bis ziren begiek lotik eztiki jalgi ninduten eta desioa agertu zitzaidan, ez dakiat beharrezkoa denentz?, (nere) burua itotzetik sabaltzeko; ixtano batez desioa eztitu nuen. Bainan ezpainetara arribatu nintzenean, izitu nintzen; ez nintzen Carolen aho hertsiarekin topatu eta ile beltx ezagutuen orde, emakumearen ileen hari luzea aurkitu nuen. Gero, alditzarraren nausitzeko emakume rubioaren biziaren asmatzeko lerratzen utzi nuen ere pentsamendua. Gizon batekin bizi ote? Begi horien ferekak errezibitzen zituen gorputza imajinatu nuen ere; andenean, ezpain horien erregalatu zuten musuaren biltzalea marrazkitzea saiatu nintzen, kristalaren lanbroxtan.

        Pixale, eta gibelerat etortzearekin, pasiloan, rubioa aurkitu nuen; ene ondoan pasatu zenean, haizeño hotz batekin, begien irriparra sumatu nuen...

        Goizeko lauak; ene sorbaldan zegoen burua sobera higi arazi gabe, menbro guziak luzatu nituen; izigarria zen nere buruko mina eta zintzurrean holako haztaparrada bat neukan; erhi mututuak jerseyaren azpian ezarri nituen larruaren kontra, beroaren ebasteko. Emakumearen aurpegi zuriak izitu ninduen, eta begi horik beti idekirik, beti nereak bilatzen, posturaren difikultatearen gaindizka. Maitasuna beti bizirik ene tripan eta gose zahar hori, gose ezin kalmaru hori, ez nuena ase hori, gaizkitzen hasia zen barnean. Gure bi munduen arteko nomans' land-nean sartu nintzen ohartu gabe, nahi gabe, ez naiz sekulan ausarti izan... Baina fereka eta hilonia aspaldiko ezkontgaiak dira. Emakumearen bisai rubioak herioaren antza zuen eta ez ta heriotzarekin debaldetan biajatzen ahal.

        Parisera iritxi ginenean le métro hartu, ta segidan bubarat. Iratzartzearekin, argiak amoroski estaltzen ninduen berritz, eta Carolen ile beltzak imajinatu nituen logela arrotz hortan zegoen ohearen burukitan; halere, ez nituen Carolen ezpain hertsiak atxeman. Jeiki nintzen barruko sekretoa mila zati ziztakorretan txirtxikaturik eta atea hartu ordez leihotik pasatu nintzen. Erortze luze horrek esnatu ninduen berriro; bakarrik, bakartatea, argiaren ta itzalaren arteko mugan ezagutzen dena, gorputzen sare geldiatik burua ateratu eta aurkitzen den bakartate huts hori, biluzik.

        Segur naiz ez nuela Parisetik itzultzeko pidaia egin; ez da, debaldetan hiltzen.