Hiru poema

Koldo Biguri

Isilduko ez den itsaso

horren oihua

izarreztatzen da

kaiako harri gautuetan

mila enbata jasan dituzten gizon

horien begirada urrunduetan.

Bai:

hutsik  etorri diren txalupak

beterik galtzen omen dira;

honenbeste aztarna zahar

lur urtu honetan...

Haien testimonioa gelditzen zaigu,

soilik,

bainan ez du inork    

onhartu nahi.

Eta urak; nork itzaldu ditu

ur  urratuak eukaliptu horriez?

Heriotza merezi du.

Bainan ez: ez du

inork

itzaliko gure esperantza;

poesia eta arimazko kolpez

defendituko dugu.

                                Pais que  o que chora vive, iremos indo;

                                Indo, chorando, andando,

                                Salvaxe voz que ha de trocarse en ira

                                                                       C.E. Ferreiro

Zeru krudel baten dardara

harrapatu dut nere begietan

eta nere esku desolatuetan azaldu dizuet

Entzun duzue

tenplu urrun baten oihartzuna

lur antzu hauen gainera

amiltzen:

aire geldoaren soinu harraparia zen.

Eta orain

kanpai moreak

entzuten dituzue lurpean

mendi biluzi horien barnean.

Oihuka zahartzen ari da

denboraren itzal itzela,

eta bertsoz ere

ezin dugu jadanik

haize ustel hau uxatu,

bainan zutik irauten dugu

bizitzen, maitatzen

eta gizonki hiltzen irauten dugu.

Metalezkoa da zerua

arraka torturatu hauen gainean.

Isiltasun trinkoak trumoitzen du

itsasoaren ertz itoan.

Denbora oroitezin batetan galdu zen

horizonte harriztatuan hondoratu dira

Nere begi hordituak.

Jadanik ez da hemen entzuten

moteltzen ari den kantu zaharra:

bai,

sirena hilezko burrunba dago.

Haien abots sorgingarriak oihartzuntzen dira

oraindik

nere belarri zulatuetan.

Hare isil honetan hatzaparkatu zituzten

haien azken kantuaren bertsoak,

ur pozoatuak maitatzen,

bakardade latzenean hil zirenean.

Bainan ez du inork irakurriko

otoitz bukagabe hori,

haize biluziak

itsaso mareak

eta nik ere

ezabatuko bait ditugu

haien hitz hilen hildoak.