A. Iturriotz

Mesopotamiako basamortuetan hondarmuinoek

haizearen ferekaz aldatzen dute itxuraz,

   —area bailitzan betiereko itzuleraren aztarna,

      presarik gabeko eskultorearen esku trebeak

      etengabe lantzen duen emakume biluziaren botakina—

eta are uduri dabiltza orenak noraezean

ekhi gorrailpean galdu ziren

altxor bilatzaileentzat, gizonak aspaldi ahaztutako

hiri lainotsua, nonbait lur azpitan oraindik

dirauen parabisua, eridenen zutelakotan abiatu

zirenentzat, non urregorrizko katakume siamdarrak

bait dira karriketako jaun eta jabeak,

haizebako gau sargoritsuetan

laugarren estaietako barandiketan zintzilikatzen dira

higitzeke xaguzahar jagoleak,

eta besogabeko neskuts zurbilak, kuprezko

ibaietan bainatzen dira ur bero lurrintsuaz,

haruntzago

kotxe zahar herdoilduak,

gasolina pote hutsak

hondakindegiko kale koipetsuak,

eta iragarki argi nahasiak,

urtetan zehar beleekin batera zoldaturikoak.