Basoko txabola

Aitor Arana

Gaur, goizeko hamar t'erdietan, hogei ta hamahiru urte bete ditut eta, kalera atera naizenean, ez da inolako gauza berezirik gertatu; eguzkia zeruan zegoen, kutsadura gorrixkaz bestalde, eta jendea gora eta behera zebilen, babesleku atomikoetara balihoa bezala: irririk gabe eta antxintxika.

        Jende bihurtu naiz beraien artean sartzean. Eta Barrabil borobil tabernara joatea pentsatu dut, hantxe egongo bait zen Imanol seguru asko. Euria hasi du abixatu gabe, lagun txar eta gaiztoek egiten duten bezalaxe, eta gasolinarik gabe sortutako nire abiadura arindu dut.

        Aipatutako taberna ikustean, estraputz egin dut obra bateko ohol batean eta zerraldo erori naiz lurrera, beronen kontra jo baino lehenago daukadan hiztegi zatar osoa amen batean gastatuz. Ez dut min haundirik hartu, baina, putzu batera jausi naizenez, blai geratu naiz, putzuko ur zikinak zerutik eroritakoari lagundu bait dio. Zutik jarrita, pixkat makurtuta, prakak astindu ditutu. Bah! Alfer-alferrik izan da. Eta burua altxatzean, Txinako gonjlari guztiek beren makil pisutsuez batera jo banindute bezala sentitu dut: ez zegoen tabernaria nire aurrean! Ezta etxe, semaforo edota obrarik ere! Dena desagertua zen eta guzti honen ordez, baso zoragarri bat zegoen, kaktu eta harkaitzez beterik, han hemenka zuhaitz iharren bat zeukalarik. Eta edertasun guzti haren gainean, enborrak ikusten ez zitzaizkien zuhaitz batzuren adar hostotsuek sapaiarena egiten zuten, eguzkiari gehiegi berotzen utzi gabe.

        Eta erdian, erdia han baldin bazegoen bederen, egurrezko txabola zegoen. Aitonak oporretan bertara eramaten ninduen txabola; hainbeste ordu basoko animalitxoekin jolasten emandako txabola.

        Hurbildu egin natzaio pixka bat hunkituta txabola zaharrari. Tinko zegoen, denboraren erruki ezari batere jaramonik eman ez balio bezala, bere paretetako egurrek urteei iseka egiteko ahalmena balute bezala.

        Zabalik zeukan atea eta, nola eta zergatik jakin gabe, susmoz, aitona eta biok han azkenekoz izan ginenez geroztik inor ez dela bertan izan jakin dut.

        Beti bezala zegoen dena; beheko sua, piano zaharra, azpian lastaia zeukan egurrezko ohe haundia, fruituz beteriko apala, sukaltarria, leihotxoak eta zurezko lurrean, alfonbrarena egiten zuen hartzaren larru hautseztatua. Dena txikitan bezala zegoen.

        Aulki batean eseri naiz eta beroni hurbiltzean, ene oinetakoek aitonarenek egiten zuten hots berbera egin dute. Zahartuta nagoelako ote? Ez, aitona bezain haundia naizelako ziur aski.

        Txabolari sumatu diodan ezberdintasun bakarra, neurriarena izan da; askoz ere haundiagoa neukan gogoan. Aitonaren farre algararen oihartzuna entzun dut sapaiko habe belztuetara begiratzean. Eta algaren artean, ene mutil-ahots ulukaria nahasirik, hau edo bestea oihuka eskatzen.

        Eta pixka batean hegan egin ondoren, udaberriko tximeleta jaioberria bailitzan, igaliz betetako pausatu zait begirada. Ezin izan dut tentazioa jasan eta jeiki eta haruntz abiatu, sagar hori bat eskuan hartu eta koska egin diot gogotik. Oihu ikaragarri batek hautsi du orduan bertako isiltasuna eta, ahoa zabalik koska egin dudanean bezala, ahoko sagar puxka txikitzen ausartu gabe, begibistan jarri dut sagar koskatua eta egundoko odol jarioa zeukala konturatu naiz! Ibaika zerion odola sagarrari zauritik. Eta, ene ezpainetan behera ere, odola nabaritu dut korritzen. Ahoko puxkarena zen! Odol gorri, epel eta usua. Lurrera bota dut sagarra, bai eskukoa eta bai ahokoa, eta odol putzura erori da. Orduan lurrundu, eta eguratsean hegaka joan da, ez dakit nora, sagar hilen mundura seguruenik; bere arima izango zen lurruna.

        Orduan ahoa eta eskuak garbitu behar larria nabaritu ta sukaltarri aurrean jarri naiz. Burdinari eragin eta ura irtetzean, egundoko lasaitasuna nitaz jabetu da gero eta gehigo, garbi geratu naizen heinean eta haurdun sentitu naiz orduan; bizitza berri bat sortzen hasi da nire barnean, iturritik ateratako ura ene eskuetan barrena, gorputzean sartu eta bizitza horri asnas emango balio bezala; zenbat eta bustiago egon, orduan eta haurdunago sentitu naiz eta, emetiartzat jo dudan sentimendu hori nigandik ahalik eta azkarren bidali nahian, eskuzapia hartu eta eskuak lehortzen hasi naiz.

        Egia esan, ez naiz ezertaz konturatu, baina eskuak lehortzan zimur-zimur eginda utzi dut zapia, jakina, eta bere iltzean zintzilikatu dudanean, zeozer lurrera erori dela konturatu naiz, ateratako zaratagatik. Eskuzapiaren azpikaldera so egin, eta harri-harri eginda geratu naiz lurrean ene behatz bat zegoela ikustean. Eskuetara begiratu eta bai! bederatzi baino ez zitzaidan geratzen eta bederatziok farrezka ari ziren, hamargarrenak apustua galdu duelako. Behatzek beti apustu egiten bait dute ea zein galtzen den eskuak lehortzen dituztenean. Beren etsairik gaiztoena da eskuzapia!.

        Ez dit batere minik eman behatz faltak, baina neukan estuasuna baretu nahian, sutondoan jarri ditut eskuak zabal zabalik hutsunea oso nabarian geldituz, beroak neukan behatz-falta bete zezan. Baina falta hori bete beharrean, hazkazalak erre dizkit eta nigarrez hasi naiz minaren minez eta atera zaizkidan malkoek, aurpegia erre didate azidu errekorra bailiran. Eta odola hasi da ateratzen erreka antzeko zauriotatik, baina ez gorria, beltza baizik, ene arbaso hura lehendabizikoz Afrikan jaio zeneko egunaren oroigarri gisa.

        Eta ezin izan dut gehiago jasan eta txabolatik irten eta oihuka hasi naiz baso arraroaren erdian, garraxika, ene hirira itzuli nahi nuela esanaz, ukabilak eta begiak itxiz, burua zerura altxata. Eta neure buruak komikietako Hulk haserrekorra gogoraerazi dit. Eta baso arraroko enborrik gabeko zuhaitzen adarretako txoriak errokanrola kantatzen hasi dira ozen-ozen: Gaurko paseoan, arrautz bat pinu batean...

        Nigarrik errukiorrenean hasi naiz erotzeko zorian eta ene etsipenak hiri desiratu eta kutsatura itzuli nau. Eta ohartzean, malkoak txukatu ditut, jostailua kendu dioten haurrak, itzultzen diotenean txukatzen dituen bezalaxe.

        Pozik sartu naiz tabernan berriro estraputz egiteko beldurrez eta lagunek Zorionak zuri kantatu eta belarrietatik tira egin didate.

        Guzti hau, goizean gertatu zait, eta orain gauaren iluntasun zehazkaitz eta ameskorrak babesturik nago. Eguna pasea da, goizean gertatutakoa bezala.

        Tintinen komiki koloreaniztun eder bat irakurtzen ari naiz. Ai! Batzutan Milu izatea gustatuko litzaidake, berak ez bait lioke sagar bati koska egingo. Ala bai, ipurdi txiki batekin konfunditurik?