Euses

Enea

Enea izanen haizela

eta enetzat soilik,

zin egiten diat.

Sufrea neure zainetatik desagertzerakoan,

izatea kristalezko latsa iruditzerakoan,

orduan,

Enea izanen haizela

eta sekulatasunerako,

zin egiten diat.

Bizitzaren argi azpitan

edo heriotzaren ilunbetan barna,

Enea izanen haizela

eta plazentziaren samintasunerako,

zin egiten diat.

Oinak lurretan tinkatzen dizkidan

bait da zerbait higan,

jainkoenganantz projektatzen nauen

bait da zerbait nigan,

Enea izanen haizela

eta leialtasunerako

—inola ez fideltasunerako—,

zin egiten diat.

Atzerritar anonimo bati

Haizea duk, haize,

gure soloa.

Burdina duk, burdin,

hire ogibidea.

Keia duk, kee,

guzion bizia...

Urrin duk, urrin,

maitasunezko jaioterria.

Lau iratxoen agerpena

AINTZINA agertu zen lehena

—bizitzaren lainoen artetik—

argiaren antza zuena.

Segidan, bigarrena:

Ezagutu al zenuen

BEREHALA, joandako gaztetasuna?

ZOROALDI deitutako hirugarrena

izan nuen etsai,

ene etsairik amorratuena.

So egin nau beldurrarenak

bera dela, esanaz,

azken puntukoa... LAUGARRENA.

Amodiozko bertsoak

Amodioa bera, zu zeu zara,

kontraesan eta gogo:

Zure haurtasuna,

ene pekaturik haundiena.

Zugandik isuritako laketa,

poztasunik dibinalena.

Burmuina eragozten didazunean,

nekez ditzaket gogora zeure irriñoak,

jauresten zaitut

eta horra hor beldurtzen nauena.

Zeren bada beste pasiorik,

barruntasun ilunenetik sortutako bideak,

xaxaro eta argi

zaren horrekin

inongo zerikusirik ez dutenak.

Horrengatik eskatzen

otoitzen dizut

niganako amodioa laga

       ahantzi

              lurperatu dezazula.

Amodioa bera, zu zeu zarelako,

kontraesan eta gogo:

Maite zaitudalako eta

zeure irriño birjinarrari

beldur diodalako.