—Carpe diem—

Jose Angel Valente

Euskaratzailea: Gearardo Markuleta

Oraintxe, lagun,

aidean paperezko lora bat nagusi denean,

aidea, ezti dardartizko lora-euri gisara,

hire belaunen gainean erortzen den honetan;

oraintxe,

hire begiratuaz toporik ez egitearren

udazkenaz berba berririk ez dagigun honetan;

oraintxe, bizitzaren barrenean,

arin omen,

aurre eritziak, ikasitako ideiak,

denbora antzua, araru eta lege

ulertezinak alboraturik azkenean;

oraintxe, ai,

hire birjinitatea oraindik orain,

ehundegi ilunetan, ganbara ikutugabeetan

eta zentzubako ametsetan zehar

untzi hustuaren antzera,

nagbigatzen ari den honetan,

zer egin arratsaren erdialdera,

nola eskaini heure burua, izu barik,

eta nola aitortu hire ohearen atzekaldean,

gorrotagarria zintzotasuna,

hutsalak hausnarketa garbiak,

iruzur daginate moda aldizkarietan

ikasitako berbek, abangoardiako topiko

erritualak, inposatuak

(aspaldian familia hitsen kristau eginkizunak

eta gaueko errosarioak bezalaxe)

askatu egiten hauten topikoak,

baina ez heure buruaz,

ezta hire sabel ezkutuaz,

han nora bapatean jaisten den,

bortitz eta itogarri, bihotzaren

kolpe gogorra.

Zein erokeria xamurra, biok bakarrik egotea,

gizonaren ahotsaren aurrean

dardara lotsatia sentitzea

eta bortxaz ikasitako

heure hitz horiek ez betetzea,

                                                                   ezen oraintxe

errez joango litzateke amodio jokua,

garaiz bota ez hitunan

tradizio sakon ilunen

oihartzun zikin hura gabe;

oraintxe, kakatua gizonezkoen

esaera ausart eta errepikatuen

indiferentzia hain egoki gertatzen den honetan,

solasaldia aitzakia hutsa ez balitz,

honelakoetan zer egin ez dakinala,

erdizka bakarrik estalitako beldur

antigualekoa,

eta jiradiskoan hain gustoko dun

abesti frantsesa behin eta berriz

jartzen dun bitartean

eguneratuago sentitzen bait gara entzutean,

ez hain lelo, ezta burges tristeturik ere.

Zein erreza orain bira eman,

estalkia erortzen utzi besterik gabe,

bular sortu berriei loturiko izu ilun hori gabe,

zein erreza agian, arratsean nagusi den

paper horizko lora dardartiarengatik ez balitza

hire gerri lotsatia minez estutzen duen

bapateko egoneza ez balitza,

hire zintzotasun antigualekoa

aitortzea hain garrratza eta ezinezkoa ez balitza,

bateonbaten pausoak hurbiltzen ari ez balira,

eta joka ari den txirrina,

aingeru goardakoaern antzera (lotsatu egiten hau

pentsatze hutsak)

eta egokiera ezabatu egiten din, heuk, seguruago,

ikasitako esamoldeak eta zirikatzeko ahalmena

berreskuratzea ditun eta pentsatzen egokiera,

azken finean, errepikatu egingo dela, eta

                                                                           orduan bai,

heure gorputza eskeiniko dunala,

hau da, desioa pasio bihurtu ezean,

pasioa amodio bilakatu barik,

amodioaren hats ikaragarriak

hire gorputzaren ertz kixkalduak ikutu gabean.

Oraintxe lagun...: José Angel Valente, Noventa y nueve poemas; Alianza, Madrid, 1981. Gerardo Markuletak euskaratua.